ما آفریده شدیم که شاد باشیم، اما برای رسیدن به شاد بودن چه کاری باید انجام دهیم؟

تا به حال شده که وقتی از شما درخواست می‌شود تا برای گروهی از افراد اطراف‌تان حرف بزنید، احساس ترس و اضطراب به شما هجوم بیاورد؟ قطعاً چنین اتفاقی برای اغلب افراد می‌افتد، اما این مسئله با عقل جور درنمی‌آید، چرا که سیستم ایمنی ذهن و روان ما این‌گونه کار نمی‌کند.

به عنوان یک روان‌پزشک که در آسیب‌های روانی و اضطراب تخصص دارم، اصولاً به مراجعان و دانش‌آموزانم می‌گویم که باید نحوه‌ی عملکرد ترس را در خودمان کشف کنیم و متوجه شویم و بدانیم چه زمانی پدید می‌آیدتا بتوانیم شاد بودن را تجربه کنیم. 10 ها هزار سال پیش، اگر شخص دیگری به ما اخم می‌کرد، احتمالاً پس از چند ثانیه یکی از ما مرده بودیم. یا در میان زندگی قومی و قبیله‌ای، اگر اعضای قبیله و طایفه از شما خوش‌شان نمی‌آمد، محکوم به مرگ، یا در بهترین حالت تبعید می‌شدید.

تغییرات بیولوژیکی و زیستی به شدت کند هستند، اما مسائل و پدیده‌هایی همچون فرهنگ، تمدن، جامعه و تکنولوژی به سرعت رشد و تغییر می‌کند. حدود یک میلیون سال زمان می‌برد تا یک تغییر زیستی در یک گونه به وجود بیاید، اما همان‌طور که همۀ ما می‌توانیم ببینیم، هرچند سال تغییرات مؤثری در سبک زندگی و رفتار و محیط زندگی ما مشاهده می‌شود.

حال بیایید زندگی حال حاضر و گذشته را از دیدگاه رشد و تکاملِ ذهنی و زیستی مقایسه کنیم.

چیزهایی که می‌خوریم

ما در مفهوم کمیابی خلاصه شدیم، باید مایل‌ها و کیلومترها برای یافتن غذا راه می‌رفتیم و می‌دویدیم و جست‌وجو می‌کردیم؛ باید برایش زحمت می‌کشیدیم. وقتی مشغول خوردن غذا می‌شدیم، یا وقتی غذای‌مان تمام می‌شد، نمی‌دانستیم که دفعۀ بعدی که غذایی برای خوردن داریم کی خواهد بود. وقتی غذایی در دسترس داشتیم، سعی می‌کردیم آن خوراکی‌ای را انتخاب کنیم که بیشترین میزان کالری و انرژی را دارد و به ما کمک می‌کند که بیشتر زنده بمانیم. غذا چیزی نبود که به راحتی به دست بیاید، و البته شکم ما هم به خوبی ما را وادار به کاوش می‌کرد: گوشت، میوه، سبزیجات، دانۀ میوه‌ها و خشکبار. هیچ‌کدام از آن‌ها شامل مفهوم آسان نمی‌شدند. بدن مستعد گرسنگی است، طوری آفریده شده که در مواقع در دسترس بودنِ غذا آن را بخواهد، و در مصرفش خساست به خرج دهد.

اما حالا، غذا فقط چند قدم آن‌طرف‌تر در هر شهری پیدا می‌شود. حالا ما می‌توانیم در یک وعده‌ی غذایی مقدار بسیار زیادی از کالری را به راحتی وارد بدن‌مان کنیم. غذایی که شاید سال‌های سال قبل، باید پس از مقدار زیادی دویدن و جست‌وجو و شکار پیدایش می‌کردیم. کالری‌های ساده‌ای مثل نوشابه‌های انرژی‌زا حجم عظیمی از کالری را در مقدار بسیار کمی از نوشیدنی یا خوراکی جای داده‌اند که باعث می‌شود سیستم بدنی ما گیج شود. در نهایت چاق و فرسوده می‌شویم.

مقدار فعالیت ما

آن زمانی که انسان‌ها مجبور بودند برای یافتن و خوردن غذا به شکار بروند، فعالیت بدنی بسیار زیادتری داشتند. سبک زندگی ساکن سبب شده تا انسان‌ها بسیار به شدت ساکن و یک‌جا نشین باشند، در حالی که به مقدار فعالیت خیلی بیشتری نیاز دارند.

نیاکان ما مجبور بودند برای زنده ماندن در طبیعت وحشی به وفور فعالیت کنند. آن‌ها مجبور بودند هرروزه کیلومترها راه بروند، و مدام در فعالیت‌های سنگین شرکت داشته باشند، به طور مثال: جا به جا کردن پدیده‌های سنگین، بالا رفتن از صخره و کوه، مبارزه کردن، تعقیب و گریز یک شکار و یا فرار کردن از دست حیوانات وحشی یا مان.

بدن ما انسان‌ها برای 8 ساعت نشستن پشت یک میز طراحی نشده، و جالبی کار این‌جا است که بعد از آن هم بقیۀ روز را روی کاناپه می‌گذرانیم، خوراکی‌های مملو از کالری نوش جان می‌کنیم و به یک تلوزیون بزرگ یا کوچک زل می‌زنیم. یک آمریکایی معاصر در حال حاضر تنها چند قدم تا ماشین خود راه می‌رود، به سمت محل کار خود می‌راند، سپس با استفاده از آسانسور به اتاق یا دفتر کارش می‌رسد، دوباره چند قدم تا ماشین برمی‌گردد، به سمت رستوران یا چنین چیزی می‌راند، و سپس به روی کاناپه باز می‌گردد. عضله‌های بدن ما با چنین فعالیت کمی ضعیف و ضعیف‌تر می‌شوند. سپس، حرکات بد و نوع اشتباه نشستن و خوابیدن ما سبب ایجاد درد می‌شود. درد به کاهش فعالیت ما منجر می‌شود، که آن هم به ضعف عضلانی کمک می‌کند. این رویه تا جایی ادامه دارد که شبیه یک موجود افیونی می‌شویم و مدام از داروهای ضد درد استفاده می‌کنیم و نهایتاً همه‌مان به یک عمل جراحی نیاز پیدا می‌کنیم

مسیر زندگی را درست انتخاب کنید

مطالب دانشگاه زندگی به شما کمک می کند

قدرتمند کردن صدا در سخنرانی ؛ با این ترفند‌ها صدایتان را شفا دهید!

حفظ تمرکز و توجه مخاطبان هنگام همهمه و شلوغی در سالن سخنرانی

کاهش لهجه در سخنرانی فقط در 9 گام ساده